een prachtige archipel in het midden van Mediterraneo
"De Eolische Eilanden zijn een uitstekend voorbeeld van vulkanische eilandvorming en –vernietiging, evenals van voortdurende vulkanische verschijnselen. Doordat de eilanden sinds de 18e eeuw zijn bestudeerd hebben ze de vulkanologie voorzien van voorbeelden van twee soorten vulkaanuitbarstingen (Vulkanische en Strombolische) en hebben daardoor meer dan 200 jaar een prominente rol gespeeld bij het opleiden van geologen. Het gebied blijft ook vandaag de dag de vulkanologie verrijken.” (Unesco World heritage Centre)Lipari
Het eiland Lipari is met 36,7 km2 het grootste van de Eolische Eilanden. Zijn vulkanische oorsprong wordt onthuld door het wit en zwart van het puinsteen en lavaglas. Duizenden jaren geleden gold lavaglas als het voornaamste exportproduct naar het continent omdat het uiterst geschikt was voor het vervaardigen van scherpe voorwerpen en wapens. Vulkanische verschijnselen zijn ook te zien in de thermaalbronnen van het eiland en in de solfataren of heetwaterbronnen. Het kasteel van Meligunte, dat uitkijkt over het dorp en de haven, huisvest binnen z’n muren een van de mooiste archeologische musea van Europa evenals een indrukwekkende kathedraal in Normandische stijl. Over het gehele eiland liggen ontelbare archeologische en historische gebieden verspreid om de meest bevlogen ontdekkingsreizigers tevreden te stellen. Het eiland heeft ook spectaculaire stranden en afbrokkelende kusten die steil verrijzen vanuit de zee. Lipari is de voornaamste bron van puinsteen die de zee een bijzondere witte of lichtblauwe kleur geeft. Het bekendste strand heet dan ook “Spiagge Bianche” (Witte stranden). Behalve het dorp Lipari zijn er nog vier andere dorpen op het eiland: Canneto, Acquacalda, Quattropiani en Piano Conte.
Vulcano
Vulcano ligt slechts op een halve mijl van Lipari, 10 minuten varen met de draagvleugelboot. Het eiland werd ooit 'Hierà" (heilig) genoemd, maar ook "Termessa" of "Terrasia". Tegenwoordig is het beroemd vanwege de warme wateren van de onderzeese bronnen. Dit eiland van 21 km2 en 500 meter hoogte (Monte Aria) is het dichtstbijzijnde eiland bij de Siciliaanse kust. De naam weerspiegelt duidelijk de geologische achtergrond: een land van lava en fumaroles, gele zwavelrotsen en zwart zand, allen een bezoek waard. Er zijn drie vulkanen op het eiland: de eerste is uitgestorven in de prehistorie; de tweede is Vulcanello (123 meter hoog en slaapt sinds 183 v.C.) de laatste is “Gran Catere”, met alleen nog actieve fumaroles. De mooiste stranden zijn Porto Ponente, Porto Levante en Spiaggia dell’Asino (Gelso).
Salina
Dit eiland is het een na grootste Eolische eiland (26.8 km2). Het is vernoemd naar het kleine zoutmeer bij Lingua in de zuidoostelijke punt van Salina waar de bewoners het zout verzamelden om kappertjes en vis mee te bewaren. Dit centraal liggende eiland, op twee mijl van Lipari, is het enige Eolische eiland (van de zeven) dat bedekt is met bloeiende vegetatie. De velden worden van water voorzien door de natuurlijke waterbronnen die voor de groei zorgen van de fantastische Malvasia druiven (waarmee de bekende dessertwijn wordt gemaakt) en kappertjes. Het is ook het eiland met de hoogste bergen (drie uitgestorven vulkanen): Monte Fossa delle Felci (962 m), dat gedeeltelijk is bedekt met een van de mooiste aardbeiboombossen van de Middellandse Zee; Monte dei Porri (860 m) en Monte Rivi (850 m). Naast de dorpen Santa Marina Salina (het grootste), Malfa en Leni zijn er ook vijf kleinere gehuchten: Lingua, Rinella, Valdichiesa, Pollara en Torricella. Ook Salina kan trots zijn op een geschiedenis die terug aat tot in de bronstijd, waarvan een graf, gevonden in Malfa, uit het derde millennium voor Christus getuige is. De resten worden tentoongesteld in het museum van Lipari.
Panarea
Het kleinste Eolische eiland is zeer populair bij het elitetoerisme. Het grootste dorp, Contrada San Pietro, bestaat uit een groep witte huizen die langs de oostkant van het eiland staan. De andere twee dorpen, ten noorden en ten zuiden van San Pietro, zijn Dittella en Drauto. De enige begaanbare wegen verbinden het centrum van het eiland met Punta Calcara. Panarea werd al bewoond tijdens het Neolithicum. Op Capo Milazzese, in de zuidoostelijke punt, ligt een huttendorp uit de midden bronstijd (1400-1270 v.C.). Dit prehistorische dorp kan in een uur lopen worden bereikt vanaf het strand van San Pietro. Het wordt aangeraden een boottocht te maken naar de nabije eilandjes Basiluzzo, Dattilo en Lisca Bianca, naar de Scoglio Bottaro (met z’n onderwater "fumaroles"), en naar de rotspunten Lisca Nera en Le Formiche. Ook moet er zeker worden gekeken bij het prachtige baaitje Cala Junco.
Alicudi
Dit eiland van 5.2 km2 is een uitgestorven vulkaan die oprijst vanuit zee met een top van 657 meter hoogte (Monte Filo dell'Arpa, ook wel Timpone della Montagnola genoemd). Dit is het meest westelijke eiland van de bewoonde Eolische Eilanden en ligt op ongeveer 67 mijl van Milazzo. Ooit werd het "Ericusa" genoemd, vanwege de heide die in de lente het vulkanische oppervlak met een roze deken bedekt. Dit eiland maakt geen deel uit van het massatoerismecircuit en is de enige plek waar men aan land kan gaan is vlakbij de Scoglio della Palomba. Een boottocht langs de 4 km lange kust van het eiland toont geleidelijk de betoverende hoekjes met bijzondere rode en zwarte rotsen die de strandjes van elkaar scheiden. Helemaal bijzonder is de trapvormige oostkust. Daar kunt u de San Bartolomeo kerk boven de huizen van Alicudi zien uitkomen.
Filicudi
Het eiland Filicudi werd ooit 'Phoenicusa' genoemd, wat "rijk aan varens" betekent. Een groot deel van dit eiland is nog steeds bedekt met deze planten. Dit eiland dat iets kleiner is dan 10 km2 ligt op 9 mijl van Alicudi en op 19 mijl van Lipari. De hoogste toppen waren ooit kratermonden: Fossa delle Felci (774 m) is de oudste; Montagnola (333 m) is waarschijnlijk de meest recente; en Torrione (280 m). Op dit ideale vakantie-eiland dat lichtjaren ver weg ligt van verkeer en lawaai, zijn twee dorpen te vinden in het zuidelijke punt die een bezoekje waard zijn: Filicudi Porto en Pecorini a Mare. Hier zijn de resten van prehistorische nederzettingen uit de bronstijd gevonden. Latere nederzettingen zijn ook hier gevonden, waarschijnlijk gebouwd vanuit verdedigingsoogpunt. Ook wordt een boottocht naar “La Grotta del Bue Marino” sterk aangeraden, een grot waar zeehonden (monniksrobben) woonden en waar zich volgens een legende een monster verschool.
Stromboli
Het meest noordelijke Eolische Eiland is 12.6 km2 groot en heeft ongeveer 500 inwoners. Stromboli is een 924 meter hoge lavaberg (Serra Vancori) die vanaf 2000 meter onder zee abrupt naar boven komt en is de grootste actieve vulkaan van Europa na de Etna. ’s Nachts kunt u vanaf een boot of vanaf Panarea de gloeiende "sciara del fuoco” zien (de hete lavastroom die naar de zee daalt). De witte huizen van het dorpje zorgen voor een uniek contrast met de zwarte lavagrond en de donkergroene bossen. Aan de westkant van het eiland ligt het dorp Ginostra, door de lokale inwoners “Pertuso” genoemd, met de kleinste haven ter wereld. Groot genoeg voor slechts één boot! Draagvleugelboten stoppen hier buiten de haven en kleinere boten brengen de bezoekers vervolgens aan land. De andere haven van Stromboli is "Scari" en is ongetwijfeld makkelijker bereikbaar. De haven ligt in het dorp San Vincenzo aan de oostzijde van het eiland. Tussen San Vincenzo en Piscità liggen inhammen en prachtige zwarte zandstranden. Vanaf het terras tegenover de kerk van San Vincenzo is "Strombolicchio" te zien, een groot vulkanische rif van basalt die op slechts 1 km van het strand, 50 meter vanuit zee oprijst.
